In dit vijfde deel uit de serie met inspecteur Bennie Griessel in de hoofdrol moeten hij en zijn partner en vriend-door-dik-en-dun Vaughn Cupido de moord op de omstreden Ernst Richter oplossen. Na een maand lang vermist te zijn, wordt diens lichaam gevonden vlak bij Parklands. Richter was oprichter en eigenaar van de controversiële website Alibi.co.za. Geen van de andere politieonderdelen wil zijn vingers branden aan deze gevoelige zaak, dus krijgt de speciale eenheid 'de Valken', waar Griessel en Cupido onderdeel van uit maken, de opdracht. Om de zaak nog ingewikkelder te maken, moet Bennie opnieuw de persoonlijke strijd met zijn alcoholverslaving aan gaan en kan Cupido zich maar met moeite concentreren nadat hij verliefd is geworden op een van de hoofdverdachten. Deon Meyer vertelt het verhaal afwisselend vanuit de verhaallijnen van Bennie Griessel en van Vaugh Cupido met daarnaast als derde verhaallijn een gesprek tussen een jonge wijnboer en een advocate. De verhaallijnen van Bennie en Vaughn zijn met elkaar verweven, maar van de derde is lang onduidelijk wat de aansluiting is met de rest de moordzaak van Ernst Richter. Hoe dichter je bij het einde komt, hoe dichter ook het moordonderzoek en het gesprek tussen de advocate en de wijnboer naar elkaar toe bewegen, om dan toch nog anders met elkaar verbonden te zijn dan je dacht. Stijl Het boek is op alle drie de verhaallijnen in de derde persoon geschreven. Apart is dat (in ieder geval in de editie die ik gelezen heb) de gesprekken tussen de wijnboer en de advocate en transcripties daarvan een afwijkende lettertypes hebben. Deon Meyer gebruikt regelmatig populaire Zuid-Afrikaanse spreektaal. Omdat ik daar niet bekend mee ben, gaf dat soms wat afstand tot het verhaal. Achterin het boek staat wel een lijstje met gebruikte woorden om lezers daarmee te helpen. Ook het gebruik van de vele bijnamen (iedereen bij de politie heeft er een) met als gevolg dat dezelfde persoon op één bladzijde met drie verschillende namen genoemd kan worden, vond ik verwarrend. Ik ben niet zo goed in het onthouden van veel namen, zeker niet als ze elkaar in hoog tempo afwisselen. Deon Meyer kan heel goed een beeld, een sfeer neerzetten of iemand typeren. Voorbeeldje: 'Zo komen Ernst Richters voeten onder het zand vandaan, de ene bloot en tragisch, de andere met een half afgezakte sok en komisch.' Citaten die ik mooi vind vanwege de gedachtegang: 'Vriendschap is niet de dingen zeggen die je wílt horen, maar de dingen die je móét horen.' 'Ze heeft het hoofdschuddend aangehoord, met een zekere verwondering dat de mensheid zo makkelijk oordeelt, al weet ze waar het vandaan komt: als advocate heeft ze daar veel over nagedacht - die geobsedeerdheid met moord, misdaad en gerechtigheid is niet alleen de angst voor dood of verlies, het is ook een drang naar orde. Want de mens is in de eerste plaats een dier dat tot elke prijs bij de kudde wil horen. ... Moord is de grootste verstoring van deze orde en leidt daarom tot angst. Moord wordt angstvallig geanalyseerd op voortekenen, neigingen, tendensen, zodat de kudde die in de toekomst kan vermijden.' Waarom heb ik hem toch gewaardeerd met drie sterren in plaats van vier?
Bij lezen is voor mij vooral de beleving belangrijk. Zit ik op het puntje van mijn stoel, houd ik mijn adem in als ik de bladzijde omsla? Nee. Helaas. Dit was geen boek dat ik niet meer weg wilde leggen, geen boek dat me heeft doen besluiten om absoluut meer van deze schrijver te lezen. Ik zal vast nog wel eens en ander boek van hem lezen, maar ik ga er niet naar op zoek. Daarom drie sterren. En... Tenslotte was er nog iets dat me verraste. Dat had minder te maken met het verhaal en meer het mijn onbekendheid met Zuid-Afrika als land. In het verhaal wordt namelijk duidelijk dat de sporen van Apartheid nog altijd sporen na laat. Blanke en gekleurde mensen hebben wettelijk misschien dezelfde rechten, maar uit het denken en handelen van de personen in het boek blijkt dat de ongelijkheid tussen de oren nog steeds bestaat. Net zoals het bij ons, ondanks onze mooie woorden, nog altijd de voorpagina's zou halen als een vrouw directeur van een bank zou worden, is een gekleurde Zuid-Afrikaan op bijv. een hogere leidinggevende functie blijkbaar toch nog altijd iets waar mensen even over nadenken als ze het tegen komen. Dan is het dus geen vanzelfsprekendheid. Ook komt de grens tussen arm en rijk nog bijna overeen met die tussen zwart en blank. Ik had niet verwacht dat dat helemaal weg was. Er gaat veel tijd over dat soort dingen heen. Maar ik had wel gedacht dat het inmiddels minder zou zijn dan uit het boek spreekt. Beetje naïef waarschijnlijk.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
Welkom!Leuk dat je mijn blog bezoekt! Mijn naam is Anne-Marie. Ik woon en werk in Sittard en houd van lezen. Mijn voorkeur gaat uit naar thrillers, crime, mysteries en fantasy, maar ik lees ook andere genres als het zo uit komt. Categorieën
Alles
Archief |